«Εάλω η Πόλις»- 560 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Μία από τις πιο θλιβερές επετείους στην ιστορία του Ελληνισμού μνημονεύουμε σήμερα, καθώς την 29η Μαϊου 1453, πριν ακριβώς 560 χρόνια έπεσε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία..
μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς.

Η παρακμή του Βυζαντίου- Αναδρομή πριν την κατάκτηση

Για την επιβίωσή της η Κωνσταντινούπολη αντιστάθηκε με σθένος, αλλά η μοίρα της είχε ήδη προδιαγραφεί 249 χρόνια πριν, όταν την είχαν κουρσέψει οι Σταυροφόροι και οι Ενετοί της χριστιανικής Δύσης.
Το βυζαντινό κράτος διασπάστηκε τότε σε τρία μέρη: στην Αυτοκρατορία της Νικαίας, στο Δεσποτάτο της Ηπείρου και στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.
Η κατάσταση της διαιρεμένης Αυτοκρατορίας μόνο τον πάλαι ποτέ πανίσχυρο πολιτισμό δεν θύμιζε. Τα άλλοτε πλούσια βυζαντινά λιμάνια και αστικά κέντρα τα κατείχαν Φράγκοι, και στη Μικρά Ασία οι Τούρκοι γίνονταν όλο και πιο απειλητικοί. Το εσωτερικό της αυτοκρατορίας σπαρασσόταν από εμφύλιες διαμάχες. H αδυναμία – και πολλές φορές η αμέλεια – των αυτοκρατόρων να προφυλάξουν τα ανατολικά σύνορα από την επέλαση των Οθωμανών στέρησε το Βυζάντιο από τους πλούσιους σιτοβολώνες της Μικράς Ασίας και από τη δυνατότητα στρατολόγησης ανδρών. Ετσι, ταλανισμένη από εμφυλίους πολέμους, από την πανώλη του 1347 που εξόντωσε πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού της, έχοντας χάσει όλες σχεδόν τις κτήσεις της (ακόμη και τη Θεσσαλονίκη), με μόνο το Δεσποτάτο του Μορέως να επιβιώνει και να ανθεί πνευματικά κα πολιτιστικά, και με τον κλοιό των Τούρκων να σφίγγει αδιάκοπα γύρω της, η Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 15ου αιώνα ήταν πλέον μια πόλη-κράτος και όχι πρωτεύουσα αυτοκρατορίας. H μοναδική ελπίδα της ήταν η Δύση.

Ενωτικοί και ανθενωτικοί

H Δύση ωστόσο, δεν είχε καλόβουλες προθέσεις. Με επικεφαλής τον πάπα, για να προσφέρει βοήθεια ζητούσε ως αντάλλαγμα την ένωση των δύο Εκκλησιών, με τους δικούς της όρους φυσικά.
Οι προσπάθειες για την ένωση της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είχαν ξεκινήσει σχεδόν αμέσως μετά το Σχίσμα τού 1054. Πριν από την άλωση του 1204 είχαν γίνει γύρω στις τριάντα προσεγγίσεις και συμβούλια. Μετά το 1204 έγιναν τρεις ακόμη προσπάθειες προσέγγισης των δύο Εκκλησιών: H πρώτη επιβλήθηκε βίαια από τους φράγκους κατακτητές στους υπόδουλους Βυζαντινούς. H δεύτερη είχε τη μορφή περισσότερο πολιτικής παρά θρησκευτικής προσέγγισης Ανατολής – Δύσης με πρωτεργάτες τον αυτοκράτορα Μιχαήλ H’ και τον πάπα Γρηγόριο I’ (Σύνοδος της Λυών, 1274). Τέλος, η τρίτη ξεκίνησε στη Φεράρα το 1438 και ολοκληρώθηκε στη Φλωρεντία έναν χρόνο αργότερα με την υπογραφή της συμφωνίας της Ενωσης.
Ο απελπισμένος για βοήθεια αυτοκράτορας Ιωάννης H’, μαζί με τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ και μεγάλη αντιπροσωπεία κληρικών και διανοητών της Ορθοδοξίας, είχε φθάσει στη Φεράρα αποφασισμένος να κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις προκειμένου να του παρασχεθεί η πολυπόθητη στρατιωτική αρωγή ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή. Στο μεταξύ όμως ο Ιωσήφ πέθανε και έτσι το πρωτόκολλο της Ενωσης δεν έφερε την υπογραφή πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Τα υπόλοιπα μέλη της ορθόδοξης αντιπροσωπείας υπέγραψαν, εκτός από ένα, τον Μάρκο Ευγενικό, ο οποίος, ως επικεφαλής των ανθενωτικών, αντέκρουσε τα επιχειρήματα του επικεφαλής των ενωτικών Βησσαρίωνος, επισκόπου Νικαίας.
Ωστόσο, αν οι καιροί, σύμφωνα με την άποψη του αυτοκράτορα και των υψηλά ισταμένων κληρικών και πολιτικών, απαιτούσαν την ένωση των δύο Εκκλησιών, ο ορθόδοξος κλήρος στη συντριπτική πλειονότητά του και σύσσωμος ο λαός ήταν αντίθετοι με αυτήν. Οσοι τάχθηκαν υπέρ της Ενωσης αντιμετώπισαν τη λαϊκή οργή. Ο νέος πατριάρχης Γρηγόριος Μάμμας δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το ποίμνιό του. Ο λαός θεωρούσε πνευματικό του ηγέτη τον Μάρκο Ευγενικό και μετά τον θάνατό του τον φιλόσοφο Γεώργιο Σχολάριο, ο οποίος, μολονότι στη Φλωρεντία είχε ταχθεί υπέρ της Ενωσης, επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη άλλαξε γνώμη και μετανοημένος έγινε μοναχός με το όνομα Γεννάδιος και πύρινος υπερασπιστής της καθαρής πίστης...
Περισσότερα ΕΔΩ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ..."Αποχώρησε η Ρεπούση στο «ενός λεπτού σιγή» για τη Γενοκτονία των Ποντίων!!!!

Ανακοίνωση για να δικαιολογήσει τα …αδικαιολόγητα αναγκάστηκε να.. εκδώσει η ΔΗΜΑΡ μετα τον θόρυβο που προκλήθηκε – κυρίως μεταξύ των βουλευτών – από την αποχώρηση της κυρίας Μαρίας Ρεπούση από την αίθουσα της Ολομέλειας όταν ο πρόεδρος του κοινοβουλίου ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της Ποντιακής γενοκτονίας.

Στο κείμενο αναφέρεται ότι «σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜ.ΑΡ τίμησε με «ενός λεπτού σιγή» τη μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού. Η απουσία κάποιων από τους βουλευτές της οφείλεται σε καθαρά πρακτικούς λόγους» (!) και συμπληρώνει πως «Η βουλευτής Α’ Πειραιά, Μαρία Ρεπούση, με αφορμή τα όσα κακόβουλα λέγονται και γράφονται δήλωσε τα εξής: «Ο σεβασμός μου στη μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού είναι δεδομένος και δεν επιτρέπω σε κανέναν να τον αμφισβητεί». Παρά ταύτα προκύπτει το ερώτημα : «πόσο σοβαρός ήταν ο «πρακτικός λόγος» για τον οποίο η κυρία Ρεπούση δεν μπορούσε να περιμένει ούτε ένα λεπτό προκειμένου να δείξει έμπρακτα τον «αδιαμφισβήτητο» σεβασμό της προς τον Ποντιακό Ελληνισμό;». Όπως μάλιστα αποδεικνύουν φωτογραφικά στιγμιότυπα από την συνεδρίαση, η νεοεκλεγείσα βουλευτής, γνωστή και από την συγγραφή του βιβλίου ιστορίας της Στ Δημοτικού όπου περιέγραφε την σφαγή της Σμύρνης το 1922 ως «συνωστισμό» , αποχώρησε την στιγμή που ο Πρόεδρος της Βουλής ζήτησε από όλους να τηρήσουν «ενός λεπτού σιγής».



Ωρα 12:44 μμ η Ρεπούση μέσα στη Βουλή



Ωρα :12 :46 μμ Mόλις ο Πρόεδρος ανακοίνωσε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντίων η Ρεπούση εξαφανίστηκε από τα έδρανα της Βουλής.

 

elnewsgr

Η Γενοκτονία των Ποντίων και η εξωτερική μας πολιτική

Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί ένα, αδιαμφισβήτητο, ιστορικό γεγονός..

Και ήταν αποτέλεσμα ενός σχεδίου που εξυφάνθηκε και εκτελέστηκε από το Κεμαλικό καθεστώς.
Συστηματικά και οργανωμένα. Δεν …συνέβη απλώς. Δεν ήταν …ατύχημα ή παράπλευρη απώλεια. Επιδιώχθηκε  μεθοδικά.
Από την άποψη αυτή αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητος.
Και μάλιστα έγκλημα στυγερό, που αποτελεί όνειδος.
Ως τέτοιο, έπρεπε η καταδίκη του να είναι οικουμενική, χωρίς δεύτερες σκέψεις ή άλλες σκοπιμότητες.
Όμως, ακόμα και η  Βουλή των Ελλήνων μόλις το 1994 δεήθηκε να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων.
Είναι γιατί αυτό το φοβικό και δειλό,  σύγχρονο ελληνικό κράτος, φοβάται και τη σκιά του. Να μην…ενοχληθούν οι γείτονες.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού πρέπει να αποτελέσει και να αναδειχθεί σε συστατικό στοιχείο της Εξωτερικής μας πολιτικής.
Να τίθεται πάντα και παντού και με κάθε ευκαιρία.
Και να τίθεται με τρόπο επιτακτικό.
Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.
«Μα θα ενοχληθούν οι ..γείτονες», θα αντιτάξουν κάποιοι …ειδήμονες του γλυκού νερού.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να τίθεται διαρκώς.
Γιατί φέρνει την Τουρκία αντιμέτωπη με το πρόσφατο παρελθόν της που επιμελώς επιχειρεί να το φιλοτεχνήσει για να το ξεχάσει.
Αυτό, λοιπόν, που θέλει να ξεχάσει η Τουρκία πρέπει να της το θυμίζουμε εμείς.
Είναι η ελαχίστη υποχρέωση που έχουμε προς τη μνήμη των εκτελεσθέτων….

Κώστας Ροδινός

Μήνυμα βουλευτή Π.Ε. Γρεβενών κ. Τιμολέοντα Κοψαχείλη για τη γενοκτονία των Ποντίων

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η γενοκτονία των Ποντίων, με πάνω από 353.000 νεκρούς, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες του προηγούμενου αιώνα. Ήταν μια πολιτική αίματος, λεηλασίας και καταστροφής. Ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα και χρησιμοποιώντας τις σφαγές, τα βασανιστήρια, την πείνα και τον ξεριζωμό, κατάφερε να εκδιώξει τον ελληνικό χριστιανικό πληθυσμό.

Η Γενοκτονία και ο Ξεριζωμός των Ελλήνων, από μια περιοχή στην οποία ο Ελληνισμός είχε συνεχή και λαμπρή παρουσία 2.800 ετών, ολοκληρώθηκε το 1924, όταν αποχώρησε και ο τελευταίος Έλληνας του Πόντου.

Η άφιξη των Ποντίων στις Νέες Πατρίδες ήταν η απαρχή μιας δύσκολης, αλλά και συνάμα δημιουργικής πορείας για τον ποντιακό ελληνισμό. Οι περισσότεροι Πόντιοι εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα. Στα Γρεβενά και όπου αλλού εγκαταστάθηκαν, πρόσφεραν πολλά, τόσο στην οικονομική ζωή της περιοχής, όσο και στην πνευματική ζωή μέσα από τις παραδόσεις και τα έθιμά τους.

Μόλις 19 χρόνια μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού από την ελληνική Βουλή, η ανάγκη για διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας είναι επιτακτική. Η ιστορική μνήμη, η εθνική και θρησκευτική ταυτότητα, η έννοια του Έθνους αποτελούν στοιχεία απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Χωρίς γνώση της ιστορίας δεν υπάρχει εθνική συνείδηση και φρόνημα. Η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων μας βοηθάει να διατηρήσουμε την ιστορική μας μνήμη και ταυτόχρονα τονώνει την εθνική μας συνείδηση. Στη δύσκολη εποχή μας υπάρχουν ιδανικά που παραμένουν ζωντανά, όπως η εθνική υπερηφάνεια και η αίσθηση του εθνικού συμφέροντος.

Έχοντας λοιπόν ως οδηγό την ιστορική μνήμη, τον αγώνα και τη δύναμη του Ποντιακού Ελληνισμού μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να προχωρήσουμε μπροστά ενωμένοι με ελπίδα και αισιοδοξία.

Τιμολέων Κοψαχείλης
Βουλευτής Π.Ε. Γρεβενών

ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

Η 19η Μαΐου ανακηρύχθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το 1994 ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του..
Ποντιακού Ελληνισμού. Η αναγνώριση αυτή αποτελεί δικαίωση για τον ποντιακό ελληνισμό και συνδέει το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.

Κάθε χρόνο την ίδια μέρα γίνονται εκδηλώσεις μνήμης και αποδίδονται τιμές για τους 353.000 Έλληνες του Πόντου που σφαγιάστηκαν και χιλιάδες άλλους, οι οποίοι κατατρεγμένοι, υπήρξαν θύματα μιας απάνθρωπης εξόντωσης από τους γείτονες Τούρκους.

Μέχρι σήμερα η Τουρκία, αρνείται να παραδεχθεί τα φρικτά γεγονότα.

Είναι εθνικό χρέος όλων μας να αγωνιστούμε ενωμένοι για τη διεθνή αναγνώριση των δεινών που υπέστη ο Ποντιακός Ελληνισμός, για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας που διεπράχθη εις βάρος του Ελληνισμού.

Την Κυριακή τιμούμε τη μνήμη του μαρτυρικού ποντιακού Ελληνισμού, η λαμπρή παρουσία του οποίου δεν σταμάτησε τη δημιουργική του πορεία αλλά προσέφερε πολλά στην οικονομική, πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας μας.

Ο ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΑΣΤΑΜΑΝΗΣ

Μήνυμα Δημάρχου Γρεβενών Δημοσθένη Κουπτσίδη για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού

19η Μαΐου ημέρα μνήμης, τιμής και χρέους απέναντι στον ποντιακό ελληνισμό. Ημέρα που φέρνει στη μνήμη όλων μας, γεγονότα που έχουν καταγραφεί με..
μαύρα γράμματα στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας. Γιατί η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας. Μία τέτοια ημέρα είναι σημαντικό να μη ξεχνάμε. Είναι σημαντικό να αναλογιζόμαστε το χρέος μας, απέναντι στους προγόνους μας, απέναντι στους αδελφούς μας ποντίους, απέναντι στις 353.000 και πλέον ψυχές που περιμένουν δικαίωση.

Η αναγνώριση, μετά από πολλούς αγώνες, το 1994 από την Ελληνική Βουλή της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού ως ημέρα μνήμης και εορτασμού της 19ης Μαΐου, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στον αγώνα για τη δικαίωση της μνήμης των σφαγιασθέντων Ελλήνων του Πόντου. Αυτό τον αγώνα πρέπει να το συνεχίσουμε, όλοι μαζί ενωμένοι, έτσι ώστε η Γενοκτονία των Ποντίων να αναγνωρισθεί παγκόσμια. Το χρωστάμε στην ιστορία.

Ο Ποντιακός Ελληνισμός, μεγαλούργησε και δημιούργησε ένα ένδοξο παρελθόν πολιτισμού και δόξας στον Ελληνικό Πόντο και ένα ακόμη πιο σημαντικό παρόν στην Ελλάδα.



Αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια το ξεριζωμό, την προσφυγιά και τα νέα δεδομένα της ζωής του αποδεικνύοντας το μεγαλείο της ποντιακής ψυχής. Μπόρεσε να σταθεί όρθιος και να συμβάλει στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας μας, να διαπρέψει σε όλους τους τομείς και να κρατήσει άσβεστη την πλούσια πολιτιστική του κληρονομιά, που με περισσή αγάπη μεταλαμπάδευσε στις νεότερες γενιές.

Αυτή την κληρονομιά οφείλουμε να την κρατήσουμε ζωντανή. Είναι το δικό μας χρέος, το δικό μας μνημόσυνο.

Τιμούμε τους αδελφούς μας ποντίους, τιμούμε τις ρίζες μας….. γιατί «ΤΕΜΕΤΕΡΟΝ Η ΡΙΖΑ ΚΑΜΙΑΝ ΚΙ ΣΑΧΑΤΑΙ».


Δημοσθένης Κουπτσίδης
Δήμαρχος Γρεβενών